تُـو را دوست نَدارَمـ . . .

تُ را دوست ندارم اَما ،

وقتی که نیستی از هَر صدایی بیزارَم حتی اَگر صدای آنانی باشَد

که دُوستشان دارَم چرا کهِ صدای آنان طَنین آهَنگین صدایَت را در گوشَم می شکند ،

تُ را دوست نَدارم اما ، هِنگامی که

نیستی غَمگینَم و به آسمان آبی بالایِ سرَت و اَخترانی کهِ تورا

می بینند رَشک می برم ،

تُ را دوست نَدارم اما ، نمی دانم

چرا آنچهِ می کُنی در نَظرم بی هَمتا جلوِه می کُند و بارها

دَر تَنهایی از خود پرسیده ام چرا آنهایی که دوستشان دارَم  بیشتَر شبیهِ تو نیستَند ،

تُ را دوست نَدارم اَما ، چشمانَت گویاست

با آن عَمیقِ درَخشان ،

تو را دوست نَدارم نَه دُوست نَدارمـ . . .